Ένα χρόνο μετά...

Μόλις άρχισα αυτό το blog είχα όλη την καλή διάθεση να το ανανεώνω συχνά. Δυστυχώς, μια η οικογενειακή ζωή (3 παιδιά είναι πολλή δουλειά!) και μια οι 2 δουλειές που προσπαθώ να κάνω, με κάνανε να το αμελήσω. Κατάλαβα ότι τελικά για να γράφεις ένα Blog πρέπει να ξοδεύεις αρκετό χρόνο στον υπολογιστή κάτι που για εμένα αποτελεί πολυτέλεια προς το παρον. Υπόσχομαι όμως ότι άν και πιο αραιά από ότι θα επιθυμούσα, θα προσπαθώ να γράφω όσο πιο συχνά μπορώ. Μόλις είδα ότι έχει 41 μέλη αυτό το blog! Σας ευχαριστώ όλους πολύ!

 Ένα χρόνο μετά λοιπόν και φυσικά η ζωή συνεχίζεται, ενώ το Ελληνικό στοιχείο στο Auckland έχει γίνει πολύ εντονότερο. Το τελευταίο διάστημα είχαμε την χαρά να υποδεχθούμε αρκετούς νέους Έλληνες, ανάμεσά τους και οικογένειες με μικρά παιδιά, κάτι πολύ ενθαρρυντικό για εμάς και το μέλλον του Ελληνισμού γενικά σε αυτή την άκρη του κόσμου. ΄Έτσι, έχουμε τώρα περίπου 10-15 νέα παιδιά ηλικιών 3-12 ετών, με τα μεγαλύτερα να έχουν πάει σε Ελληνικά σχολεία και συνεπώς γερές βάσεις στην γλώσσα και την ιστορία. Τα δε μικρότερα και αυτά που δεν πήγαν σε Ελληνικό σχολείο έχουν την τύχη να μπορούν ακόμη να παρακολουθήσουν βασικά μαθήματα Ελληνικών από Έλληνα δάσκαλο. Άν και το μάθημα είναι μόνο κάτι παραπάνω από μια ώρα την εβδομάδα, καλύπτονται τα βασικά της γραφής και της ανάγνωσης.


Αρκετά έντονο παράδειγμα της αυξανόμενης παρουσίας του Ελληνισμού αποτελεί η φετεινή Χριστουγεννιάτικη γιορτή του σχολείου που πηγαίνουν τα παιδιά μου, η οποία έκλεισε με ένα ομαδικό συρτάκι που χόρεψαν 2 τάξεις του σχολείου, μετά από πρωτοβουλία της δασκάλας μουσικής σε συνεργασία με τις δύο συζύγους, την δική μου και του αδελφού μου. Η εκδήλωση αυτή του σχολείου έχει την μορφή ενός μεγάλου πικ-νικ για τις οικογένειες των παιδιών, κατα το οποίο παρουσιάζουν κάποιους χορούς και τραγούδια. Κατα γενική ομολογία, το συρτάκι ήταν το καλύτερο κομμάτι της εκδήλωσης και μας έκανε να αισθανθούμε τόσο περήφανοι που πάνω από 500 άνθρωποι αναγνώρισαν και συμμετείχαν στο χορό των παιδιών χτυπώντας παλαμάκια και χορεύοντας. Άραγε υπάρχει άλλος χορός ή γενικώς ρυθμός, που θα αναγνωριστεί και θα ξεσηκώσει ανθρώπους διαφόρων εθνοτήτων και πολιτισμών, όπως το πασίγνωστο συρτάκι του Ζορμπα; Δεν έχω απάντηση, αλλά δέχομαι σχόλια και υποδείξεις!

Στο διάστημα που απουσίασα από αυτό το Blog όμως συνέβησαν και αρκετά γεγονότα, άλλα ευχάριστα και άλλα δυσάρεστα, όπως άλλωστε συμβαίνει πάντα στη ζωή.  Με πρωτοβουλία της Αρχιεπισκοπής του Wellington, επισκεύθηκε την κοινότητά μας ο Πατέρας Γερβάσιος, ένας μοναχός που έχει αφιερώσει την ζωή του στην βοήθεια φυλακισμένων και μαζί του μας επισκεύθηκε ένα συνεργείο της ET3, από την εκπομπή "Αληθινά Σενάρια". Η εκπομπή αυτή λοιπόν μας αφιέρωσε 2 επεισόδια, κάτι ιδιέταιρα τιμιτικό και κάτι που έκανε όλους τους γνωστούς μας στην Ελλάδα να χαρούν, γνωρίζοντας την καθημερινότητά μας και τις προσωπικές ιστορίες φίλων και γνωστών. Θα έβαζα εδώ ένα link παραπομπής στην εκπομπή, αλλά από ότι φαίνεται η πρώην ΕΡΤ δεν έχει καταφέρει να βρει το δρόμο της ακόμα... πονεμένη ιστορία...

Κατα τα άλλα, η καθημερινότητα καλά κρατεί και δεν περνάει μέρα που να μην μνημονεύουμε το πόσο καλά είμαστε εδώ και πόσο τυχεροί είμαστε που μπορέσαμε να έρθουμε και να ζούμε σε μια τόσο όμορφη και καλά οργανωμένη χώρα. Δίπλα είναι ένα στιγμιότυπο από την Χριστουγεννιάτικη παρέλαση που γίνεται κάθε χρόνο στην περιοχή μας με την συμμετοχή τοπικών επιχειρήσεων, σωμάτων ασφαλείας, σχολείων, σχολών και γενικά οποιανού πιστεύει ότι πρέπει για κάποιο λόγο να παρελάσει!


Εύχομαι ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ σε όλους (είναι 23/12/2013 σήμερα) και ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!