Κυριακή 7 Ιουλίου 2019

5 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

Σιγουρα, το παράτησα αυτό το μπλογκ.

Δουλειές, παιδια, ζωη γενικα, εκαναν να μην βρω κινητρο για να συνεχίσω. Αλλά για να είμαι ειλικρινής, μπορεί να ήταν και επειδή δεν είχα πολλά να πω. Όταν είσαι μετανάστης σε μια χώρα πάνω από 5 χρόνια, και ειδικά σε μια χωρα σαν την Νέα Ζηλανδία, ενσωματώνεσαι, γινεσαι ένα με τους υπόλοιπους χιλιάδες μετανάστες που έρχονται κάθε χρόνο.

Άρχισα να γράφω αυτή την συνέχεια πετώντας πάνω από την Τουρκία, στο δρόμο την Ελλάδα μετά από 7 ολόκληρα χρόνια. Μάλλον αυτός πρέπει να είναι ο λόγος που αποφάσισα να κάνω έναν απολογισμό. 'Η ίσως και επειδή η πτήση είναι μακρυά και βαρετή, δεν ξέρω.

Στα 5 χρόνια που έχω να ανανεώσω αυτό το ιστολόγιο έχω εκπλαγεί με την συνεχιζόμενη απήχησή του και με το πόσα μηνύματα και ενδιαφέρον για την Νεα Ζηλανδία υπάρχει. Χαρακτηριστική η περίπτωση του φίλου Νίκου από την Μυτιλήνη, ο οποίος όχι μονο επικοινώνησε, αλλά μας επισκεύθηκε μαζί με την σύζυγό του για να δεί τα πράγαμτα από κοντά και είμαστε φίλοι από τότε! Αυτό που με χαροποιεί ιδιέταιρα πάντως είναι ότι οι πληροφορίες που έχω δώσει (ανάμεσα στην φλυαρία για τα προσωπικά μου) έχουν πιάσει τοπο και είναι χρήσιμες ακόμη και σήμερα, εξ'ου και δεν το κατέβασα.

Εχει περάσει πολύ νερό κάτω από το αυλάκι λοιπόν.

Πλέον δεν ξέρω αν μπορώ να θεωρώ τον ευατό μου Έλληνα που ζεί στην Νεα Ζηλανδία, ή Νεοζηλανδό που έζησε στην Ελλάδα. Πολίτης του κόσμου ίσως, αλλά έτσι θα πρέπει να αισθανόμαστε όλοι... θέμα για άλλο blog όμως αυτο και δεν θα ξεφύγω. Θα αρχίσω με τα μεγάλα βήματα.

Δουλειά

Κατ'αρχήν στα μέσα του 2014 άλλαξα δουλειά! Ίσως ο όρος "αλλαξα" να μην είναι απόλυτα ακριβής βέβαια, μια και απλώς σταμάτησα να ασχολούμαι με το εμπόριο και την εισαγωγή Ελληνικών ειδών, αφήνοντας αυτή την επιχείρηση στα ικανά χέρια του αδερφού μου, ο οποίος την συνεχίζει με μεγάλη επιτυχία μέχρι και σήμερα. Εγώ αποφάσισα να απασχοληθώ πλήρως ώς καμεραμαν/διευθυντής φωτογραφίας κατι το οποίο με ευχαριστεί και το αγαπάω ιδιέταιρα.

Κοντοσούβλι με κοτόπουλο. Σπεσιαλιτέ του Κώστα!
Η αλλαγή επαγγελματικής ενασχόλησης όμως με έκανε αναπόφευκτα να μειώσω τις σχέσεις με το Ελληνικό στοιχείο γενικώς. Πέρα από τους φίλους Έλληνες φυσικά, οι οποίοι όμως στο πέρασμα των τελευταίων 5 ετών έχουν γίνει λιγότεροι. Είναι δυστυχώς αλήθεια ότι πολλές από τις οικογένειες Ελληνων μεταναστών με τις οποίες δεθήκαμε φιλικά, έχουν πλέον φύγει. Άλλοι για Αγγλία, άλλοι για Αυστραλία, άλλοι Ελλάδα, αλλά και άλλοι μετανάστευσαν εσωτερικά, στο Christchurch πχ. Δεν χανόμαστε όμως. Προσπαθούμε και διατηρούμε επαφή με τους περισσότερους στο Auckland, είτε σε μεγάλες γιορτές όπως το Πάσχα, είτε αυθόρμητα, έτσι απλά πετώντας ένα κοντοσούβλι στη φωτιά, να'ναι καλά ο Κώστας!

Από πλευράς δουλειάς είμαι υπέρ ευχαριστημένος σαν ελεύθερος επαγγελματίας (freelance). Μου έχουν παρουσιαστεί πολλές ευκαιρίες επαγγελματικής εξέλιξης και σταδιακά έχω καταφέρει να χαίρω μεγάλης εκτίμησης ανάμεσα στους συνεργάτες μου.

Κοινότητα

Και η κοινότητα, τι έγινε η κοινότητα θα ρωτήσετε... Δυστυχώς η ενασχόληση η δική μου με τα της κοινότητας κατέληξε σε παραίτηση το 2015 και η περαιτέρω όξυνση των σχέσεων μεταξύ "παρατάξεων" στην κοινότητα οδήγησε σε ακραίες καταστάσεις. Το αποτέλεσμα, να υπάρχει αυτή την στιγμή Ελληνική Κοινότητα και εκκλησία στο Auckland στην οποία η πλειοψηφία του πολύ χαμηλού αριθμού μελών να μην έχουν καμμία σχέση με την Ελλάδα, παρα μόνο με την Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη. Απογοητευτική κατάσταση δυστυχώς η οποία ευχόμαστε να αλλάξει σύντομα.

Auckland, γενικώς

Το οικόπεδο στο Stanmore Bay
Όσοι έχουν ρίξει μια μικρή ματιά στα πράγματα ατου Auckland θα ξέρουν ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχει η πόλη τα τελευταία χρόνια, είναι η ακρίβεια στην κατοικία. Είτε νοίκι, είτε αγορά, το σπίτι είναι το μεγαλύτερο κόστος της ζωής εδώ. Αν και η Νέα Ζηλανδία δεν είναι μόνη σε αυτό τον τομέα, το Auckland ειδικά έφτασε να έχει το μεγαλύτερο κόστος σπιτιού ανα ετήσιο εισόδημα, παγκοσμίως... Ναι παγκοσμίως... Ευτυχώς τα πράγματα έχουν ηρεμήσει τους τελευταίους 6 μήνες και οι τιμές τείνουν προς τα κάτω. Εμείς είδαμε μια ευκαιρία το 2016 και αγοράσαμε ένα κομμάτι γης περίπου 40 λεπτά από το κέντρο του Auckland, σε ένα παραθαλάσσιο μέρος που λέγεται Stanmore Bay και στις αρχές του 2018 μπήκαμε στο δικό μας σπίτι.

Σχολεία

Αλλάζοντας περιοχή και με τα παιδιά να μεγαλώνουν έχουμε τώρα 3 παιδιά σε 3 διαφορετικά σχολεία. Ο μικρός στο primary/δημοτικό που είναι στην γειτονιά μας. Ο δεύτερος πηγαίνει στο Northcross Intermediate το οποίο είναι κοντά στο παλιό μας σπίτι, αλλά τουλάχιστον 20 λεπτά με το αυτοκίνητο από το καινούργιο! Όμως, έναν δρομο μακρυά από το σπίτι μας περνάει σχολικό λεωφορείο που μαζεύει όλα τα παιδιά της περιοχής και μεσα από ένα μικρό δίκτυο ανταποκρίσεων τα πηγαίνει στα μεγαλύτερα και δημοφιλή σχολεία του βόρειου Auckland. Μιλάμε για δημόσια σχολεία για παιδία άνω των 12 ετών, ίσως αντίστοιχα με το γυμνάσιο και το λύκειο στην Ελλάδα. Αυτό σίγουρα ακούγεται περίεργο για τα Ελληνικά δεδομένα όπου κάθε γειτονιά έχει το σχολείο της. Η διαφορά εδώ είναι ότι μπορείς να διαλέξεις σε ποιο σχολείο θέλεις να πάς, αλλά αν δεν είναι το σχολείο της γειτονιάς σου, (αρα πολύ δημοφιλες) θα πρέπει να κάνεις αίτηση και θα σε δεχτούν μόνο άν έχουν χώρο και κατόπιν εκπλήρωσης κάποιων κριτηρίων ή κλήρωσης. Tο δε σχολικό λεοφωρείο δεν είναι δωρεάν, αλλά έχει ένα μικρό αντίτιμο, κατι σαν το μαθητικό εισητήριο που πληρώναμε εμείς στην Αθήνα. Ο μεγάλος μας γιός αποφάσισε να πάει στο τοπικό κολλέγιο (Whangaparaoa College) που για καλή μας τύχη είναι σχεδόν δίπλα στο σπίτι μας.

Κλείνοντας

Δεν ξέρω πότε θα γράψω το επόμενο άρθρο. Ίσως όταν έχω κάτι να πώ. Όμως, όπως θα έχουν διαπιστώσει πολλοί αναγνώστες, θα είμαι εδώ να απαντάω και να συζητάω τυχόν απορίες ή απόψεις για τα τεκεταινόμενα σε αυτή την απομακρυσμένη χώρα του κόσμου, πάντα από την σκοπιά ενός Έλληνα μετανάστη... 


Υποσημείωση...
Είπα ότι οδηγώντας στην Ελλάδα φετος, δεν θα συγχυστώ. Θα παραμείνω ψύχραιμος.. Και τις πρώτες μέρες πραγματικά εντυπωσιάστηκα, αρχίζοντας να νομίζω ότι κάτι έχει αλλάξει στην Ελλάδα στα 7 χρόνια απουσίας μου. 
Όμως, εσένα Ελληναρα που με πέρναγες από την ΛΕΑ σήμερα που είχε κίνηση στην Εθνική, εσένα που με έβγαλες από τα ρούχα μου με την αναίδια και την αυθάδεια με την οποία πέρναγες όλους εμάς τους "βλάκες", εσένα που αμέσως μου γκρέμισες την παραμικρή ελπίδα ότι κάτι έχει αλλάξει....
Εσένα, σήμερα στις 7 Ιουλίου του 2019, στην εθνική Αθηνών-Κορίνθου, πολύ, μα πάρα πολύ το χάρηκα που σου ξεβίδωνε τις πινακίδες ο αστυνομικός.

Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014

Περι Ελληνικής κοινότητας στο Auckland

Κατα καιρούς έχω δεχτεί αρκετά μηνύματα σχετικά με βοήθεια από την Ελληνική κοινότητα για θέματα μετανάστευσης. Έτσι θεώρησα καλό να εξηγήσω λίγο τι είναι ακριβώς η Ελληνική κοινότητα στο Auckland. Και μαζί με αυτό, ένα μικρό ιστορικό της εμπειρίας μας.

Ελληνική κοινότητα του Auckland, ή καλύτερα:
Hellenic Community and Orthodox Parish of Auckland


Ιστορικό:

Η Ελληνική κοινότητα στο Auckland δυστυχώς δεν έχει καταγεγραμένο ιστορικό και είναι κάτι που αποτελεί εργασία για εμάς. Θα επανέλθω όμως σε αυτό το θέμα και με την ευκαιρία θα ζητήσω από οποιονδήποτε έχει πληροφορίες για τα θέματα που γράφω παρακάτω να με ενημερώσει, έτσι ώστε πρώτον να διορθώσω τυχόν λάθη αλλά κυρίως να ξεκινήσουμε την διαδικασία καταγραφής του ιστορικού.

Κάποιες πρώτες πληροφορίες λοιπόν, αναφέρουν ότι όλη η ιδέα ξεκίνησε από την εκκλησία. Κάπου στην δεκαετία του 70 ή του 80 μαζεύτηκαν Ελληνικές οικογένειες και κατάφεραν να συγκεντρώσουν αρκετά χρήματα για να αγοράσουν μια εκκλησία, η οποία ήταν προς πώληση από άλλη κοινότητα διαφορετικής θρησκείας. Κατάφεραν και την αγόρασαν λοιπόν, την μετασχημάτισαν σε Ορθόδοξη εκκλησία και την έκαναν το κέντρο του Ελληνισμού στο Auckland. Κάποιοι από αυτούς όμως, δεν έβλεπαν τον Ελληνισμό ώς αποκλειστικά θρησκευτική υπόθεση και θέλησαν να επεκτείνουν την σφαίρα δραστηριοτήτων της τότε κοινότητας. Υπήρξαν διαφωνίες και η απόσχιση σε δύο διαφορετικές κοινότητες ήταν αναπόφευκτη. Για αρκετό καιρό, οι δύο κοινότητες λειτουργούσαν ανεξάρτητα, η μια με έδρα την εκκλησία στο Western Springs, και η άλλη με έδρα ένα Ελληνικό εστιατόριο. Μέχρι που παρουσιάστηκε μια ευκαιρία... Βγήκε προς πώληση το σπίτι μιας γηραιάς κυρίας το οποίο ήταν ακριβώς δίπλα στην εκκλησία. Με την λογική να επικρατεί, τα μέλη που έφυγαν από την εκκλησία κατάφεραν να αγοράσουν το σπίτι αυτό και οι δύο κοινότητες να συγχωνευθούν σε μια. Εκείνο τον καιρό χτίστηκε και το χώλ που αυτή τη στιγμή φιλοξενεί όλες τις εκδηλώσεις και τις συναντήσεις της κοινότητας. Το αποτέλεσμα είναι, αυτή την στιγμή η Ελληνική κοινότητα στο Auckland να έχει μια πλήρως λειτουργική εκκλησία και ένα πολύ ωραίο χώρο για εκδηλώσεις. Τα οικονομικώς τακτοποιημένα μέλη της κοινότητας πρέπει να απαριθμούν περι τα 200 και σε γενικές γραμμές θα την χαρακτήριζα μια "μικρή" έως "πολύ μικρή" κοινότητα σε σχέση με την Αμερική ή την Αυστραλία.

Επαφή με την κοινότητα

Τον πρώτο καιρό που είχαμε έρθει στο Auckland λοιπόν, σκεφτόμασταν ότι θα ήταν καλό να πάμε στην κοινότητα και να γνωρίσουμε τους άλλους Έλληνες που μένουν στο Auckland. Και ποια καλύτερη αφορμή από τον εορτασμό του Πάσχα! Κατηφορίσαμε λοιπόν να γιορτάσουμε και εμείς μαζι με τους ομοεθνείς μας, αλλά δυστυχώς η απογοήτευση μας κυρίευσε. Αντιμετωπίσαμε ανθρώπους διστακτικούς, όχι ιδιέταιρα φιλικούς και το κλίμα απείχε αρκετά από αυτό που περιμέναμε. Παρατηρήσαμε ότι δεν υπήρχε κανείς στην ηλικία μας, και κυρίως, σχεδόν κανένα άλλο παιδί εκτός από τα δικά μας. Σε εκείνο το σημείο συνειδητοποιήσαμε ότι ίσως οι προσδοκίες μιας φιλικής υποδοχής νέων μεταναστών, οικογενειών με παιδιά, μάλλον ήταν υπερβολικές, καθώς τα μέλη της κοινότητας μάλλον δεν ήταν προετοιμασμένα για κάτι τέτοιο. Η πρώτη αυτή επαφή λοιπόν, μας έκανε να μην θέλουμε να ξαναπάμε στην κοινότητα, κάτι που κράτησε για αρκετό καιρό.

Η ενασχόληση με τα Ελληνικά προϊόντα όμως αναγκαστικά μας οδήγησε στην σταδιακή ανάπτυξη μιας σχέσης με την κοινότητα. Βασικό ρόλο σε αυτό έπαιξε η τότε πρόεδρος, Λούση Αναστασιάδου-Hobbs. Η Λούση ήταν στην ηλικία μας, νέα μετανάστης και αυτή, ενώ έχει ένα παιδί στην ηλικιά των δικών μας, κοινώς "επικοινωνούσαμε"! Με την πάροδο των μηνών αρχίσαμε σιγά σιγά να γνωρίζουμε περισσότερο κόσμο και να μας γνωρίζει ο κόσμος και στην γενική συνέλευση του 2011, ο αδελφός μου ορίστηκε ώς μέλος του διοικητικού συμβουλίου. Αυτό όσο και αν φαντάζει ώς τιμιτικός τίτλος, ουσιαστικά σημαίνει απλά ανάληψη καθηκόντων για λογαριασμό της κοινότητας και η εκλογή ήταν περισσότερο ανάθεση μια και στην προκειμένη περίπτωση οι κενές θέσεις ήταν περισσότερες από τους υποψηφίους! Ευτυχώς εγώ έλειπα από εκείνη τη συνέλευση και τη γλύτωσα... προσωρινά όμως...

Με την ενασχόληση του αδελφού λοιπόν με τα κοινά της κοινότητας, αρχίσαμε να έχουμε μια πιο καλή εικόνα για την λειτουργία, τον σκοπό, αλλά επίσης και για τα προβλήματα. Προβλήματα τα οποία είναι πολλά και διάφορα και ώς γνήσιοι Έλληνες φροντίζουμε μια χαρά να τα οξύνουμε και να τα κάνουμε να μας χωρίζουν.


Δύο χρόνια πέρασαν με το τότε διοικητικό συμβούλιο και σε αυτό το διάστημα η κοινότητα άρχισε πραγματικά να αλλάζει πρόσωπο. Η κρίση ρίζωσε στην Ελλάδα και ξαφνικά, οι αφίξεις οικογενειών άρχισαν να είναι σύνηθες φαινόμενο! Στην συντριπτική τους πλειονότητα Πολιτικοί Μηχανικοί με οικογένειες και παιδιά, οι νέοι μετανάστες έδωσαν άλλο χρώμα στην κοινότητα. Στα δυο αυτά χρόνια οι παλαιοί έχουν πλέον συνηθίσει την ιδέα ότι υπάρχει μια νέα γενιά μεταναστών που δεν αποτελούν απειλή, παρα μόνο τα χέρια και τα μυαλά που θα βοηθήσουν να συνεχιστεί αυτό που με τεράστιο κόπο και πολύ μεγάλες θυσίες κατάφεραν να φτιάξουν. Αν και αυτός ο διαχωρισμός μεταξύ "παλαιών" και "καινούργιων" μεταναστών ακούγεται ομολογουμένως άσχημος, δυστυχώς αποτελεί μια σκληρή πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που αποτυπώνει στους Έλληνες του Auckland τα δύο μεγαλύτερα μεταναστευτικά ρεύματα των τελευταίων 50 ετών. Ας επιστρέψω όμως στην κοινότητα... Το "νέο αίμα" λοιπόν ώθησε ομολογουμένως και σε νέα προβλήματα. Η σύνθεση των μελών της κοινότητας άλλαξε και όταν έφτασε η ώρα για την ετήσια γενική συνέλευση-εκλογή μελών διοικητικού συμβουλίου, το ενδιαφέρον από υποψηφίους ήταν απροσδόκητα μεγάλο! Για πρώτη φορά στα χρονικά της κοινότητας χρειάστηκε να γίνουν εκλογές, μια και οι υποψήφιοι ήταν περισσότεροι από τις θέσεις! Και αυτή τη φορά δεν τη γλύτωσα. Μετά από παροτρύνσεις φίλων και συγγενών έβαλα υποψηφιότητα και εκλέχθηκα και εγώ στο συμβούλιο, κάτι που σημαίνει επιπλέον υποχρεώσεις και αρμοδιότητες (άλλος ένας λόγος που αμέλησα το blog!).

Σήμερα, στην κοινότητα γιορτάζονται όλες οι εθνικές επέτειοι και φυσικά όλες οι θρησκευτικές γιορτές. Μαζευόμαστε οι γονείς για καφέ το Σάββατο το πρωί όταν πηγαίνουμε τα παιδιά στο σχολείο ενώ κάθε Κυριακή "όσοι πιστοί προσέλθετε" στην εκκλησία, με καφέ και κουβέντα μετα.

Για το σχολείο θα γράψω κάποια άλλη φορά...

Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

Ένα χρόνο μετά...

Μόλις άρχισα αυτό το blog είχα όλη την καλή διάθεση να το ανανεώνω συχνά. Δυστυχώς, μια η οικογενειακή ζωή (3 παιδιά είναι πολλή δουλειά!) και μια οι 2 δουλειές που προσπαθώ να κάνω, με κάνανε να το αμελήσω. Κατάλαβα ότι τελικά για να γράφεις ένα Blog πρέπει να ξοδεύεις αρκετό χρόνο στον υπολογιστή κάτι που για εμένα αποτελεί πολυτέλεια προς το παρον. Υπόσχομαι όμως ότι άν και πιο αραιά από ότι θα επιθυμούσα, θα προσπαθώ να γράφω όσο πιο συχνά μπορώ. Μόλις είδα ότι έχει 41 μέλη αυτό το blog! Σας ευχαριστώ όλους πολύ!

 Ένα χρόνο μετά λοιπόν και φυσικά η ζωή συνεχίζεται, ενώ το Ελληνικό στοιχείο στο Auckland έχει γίνει πολύ εντονότερο. Το τελευταίο διάστημα είχαμε την χαρά να υποδεχθούμε αρκετούς νέους Έλληνες, ανάμεσά τους και οικογένειες με μικρά παιδιά, κάτι πολύ ενθαρρυντικό για εμάς και το μέλλον του Ελληνισμού γενικά σε αυτή την άκρη του κόσμου. ΄Έτσι, έχουμε τώρα περίπου 10-15 νέα παιδιά ηλικιών 3-12 ετών, με τα μεγαλύτερα να έχουν πάει σε Ελληνικά σχολεία και συνεπώς γερές βάσεις στην γλώσσα και την ιστορία. Τα δε μικρότερα και αυτά που δεν πήγαν σε Ελληνικό σχολείο έχουν την τύχη να μπορούν ακόμη να παρακολουθήσουν βασικά μαθήματα Ελληνικών από Έλληνα δάσκαλο. Άν και το μάθημα είναι μόνο κάτι παραπάνω από μια ώρα την εβδομάδα, καλύπτονται τα βασικά της γραφής και της ανάγνωσης.


Αρκετά έντονο παράδειγμα της αυξανόμενης παρουσίας του Ελληνισμού αποτελεί η φετεινή Χριστουγεννιάτικη γιορτή του σχολείου που πηγαίνουν τα παιδιά μου, η οποία έκλεισε με ένα ομαδικό συρτάκι που χόρεψαν 2 τάξεις του σχολείου, μετά από πρωτοβουλία της δασκάλας μουσικής σε συνεργασία με τις δύο συζύγους, την δική μου και του αδελφού μου. Η εκδήλωση αυτή του σχολείου έχει την μορφή ενός μεγάλου πικ-νικ για τις οικογένειες των παιδιών, κατα το οποίο παρουσιάζουν κάποιους χορούς και τραγούδια. Κατα γενική ομολογία, το συρτάκι ήταν το καλύτερο κομμάτι της εκδήλωσης και μας έκανε να αισθανθούμε τόσο περήφανοι που πάνω από 500 άνθρωποι αναγνώρισαν και συμμετείχαν στο χορό των παιδιών χτυπώντας παλαμάκια και χορεύοντας. Άραγε υπάρχει άλλος χορός ή γενικώς ρυθμός, που θα αναγνωριστεί και θα ξεσηκώσει ανθρώπους διαφόρων εθνοτήτων και πολιτισμών, όπως το πασίγνωστο συρτάκι του Ζορμπα; Δεν έχω απάντηση, αλλά δέχομαι σχόλια και υποδείξεις!

Στο διάστημα που απουσίασα από αυτό το Blog όμως συνέβησαν και αρκετά γεγονότα, άλλα ευχάριστα και άλλα δυσάρεστα, όπως άλλωστε συμβαίνει πάντα στη ζωή.  Με πρωτοβουλία της Αρχιεπισκοπής του Wellington, επισκεύθηκε την κοινότητά μας ο Πατέρας Γερβάσιος, ένας μοναχός που έχει αφιερώσει την ζωή του στην βοήθεια φυλακισμένων και μαζί του μας επισκεύθηκε ένα συνεργείο της ET3, από την εκπομπή "Αληθινά Σενάρια". Η εκπομπή αυτή λοιπόν μας αφιέρωσε 2 επεισόδια, κάτι ιδιέταιρα τιμιτικό και κάτι που έκανε όλους τους γνωστούς μας στην Ελλάδα να χαρούν, γνωρίζοντας την καθημερινότητά μας και τις προσωπικές ιστορίες φίλων και γνωστών. Θα έβαζα εδώ ένα link παραπομπής στην εκπομπή, αλλά από ότι φαίνεται η πρώην ΕΡΤ δεν έχει καταφέρει να βρει το δρόμο της ακόμα... πονεμένη ιστορία...



Κατα τα άλλα, η καθημερινότητα καλά κρατεί και δεν περνάει μέρα που να μην μνημονεύουμε το πόσο καλά είμαστε εδώ και πόσο τυχεροί είμαστε που μπορέσαμε να έρθουμε και να ζούμε σε μια τόσο όμορφη και καλά οργανωμένη χώρα. Δίπλα είναι ένα στιγμιότυπο από την Χριστουγεννιάτικη παρέλαση που γίνεται κάθε χρόνο στην περιοχή μας με την συμμετοχή τοπικών επιχειρήσεων, σωμάτων ασφαλείας, σχολείων, σχολών και γενικά οποιανού πιστεύει ότι πρέπει για κάποιο λόγο να παρελάσει!


Εύχομαι ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ σε όλους (είναι 23/12/2013 σήμερα) και ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

Πουθενά δεν είναι παράδεισος



... αυτό είναι γεγονός... Να δούμε λίγο και την άλλη όψη του νομίσματος.

Η Νέα Ζηλανδία διαφέρει κατά πολύ από την Ελλάδα, κυρίως στο θέμα της κουλτούρας. Εδώ, απλά δεν υπάρχει, και πώς να υπάρχει όταν το κράτος δεν έχει ζωή πάνω από 300 χρόνια; Μην παρεξηγηθώ, οι (περισσότεροι) άνθρωποι εδώ είναι ευγενέστατοι και πρόθυμοι να βοηθήσουν τον συνάνθρωπό τους με όποιο τρόπο μπορούν. Το κράτος όμως τους παρέχει τόσα πολλά βοηθήματα, που έχω την εντύπωση ότι έχουν κακομάθει. Ενώ η οικογένεια υποτίθεται ότι αφήνει τα παιδιά να αναλάβουν τις ευθύνες τους όταν ενηλικιωθούν, τον ρόλο του προστάτη αναλαμβάνει το κράτος, με ένα σωρό επιδόματα και βοηθήματα. Δεν χρειάζεται πολύ λοιπόν να γεννηθεί μια νοοτροπία εκμετάλευσης των επιδομάτων, με αποτέλεσμα μερικές οικογένειες να μην έχουν δουλέψει για γενιές, εκμεταλευόμενες το κράτος πρόνοιας. Αυτό γίνεται με πολλούς τρόπους, ο πιο κοινός όντας το επίδομα ανεργίας το οποίο δεν έχει χρονικό περιορισμό καταβολής και ναι μεν δεν είναι ικανό να συντηρήσει μια οικογένεια, αλλά όταν μαζεύονται 3-4 "δικαιούχοι" και συγκατοικούν, μπορούν άνετα να πληρώσουν το νοίκι και το φαγητό τους, με αποτέλεσμα να μην χρειαστεί ΠΟΤΕ να πάνε για δουλειά, ενώ ότι λεφτά τους περισσεύουν συνήθως καταναλώνονται σε φτηνό αλκοόλ και μαριχουάνα.
Άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα της εκμετάλευσης του συστήματος είναι η πολύ εύκολη απόφαση ανύπαντρων μανάδων να κρατήσουν παιδιά τα οποία δεν προγραμμάτιζαν να κάνουν, μόνο και μόνο για να λάβουν το επίδομα ανύπαντρης μητέρας, με ότι αυτό συνεπάγεται στην μελλοντική ζωή αυτών των παιδιών. Δεν είναι λίγα τα περιστατικά κακομεταχείρισης παιδιών, τα οποία έχουν οδηγήσει ακόμα και σε θάνατο, αφου οι γονείς είναι συνήθως υπό βαρειά επήρρεια αλκοόλ ή ναρκωτικών σε αυτές τις περιπτώσεις. Στην θετική πλευρά όμως, το κράτος πρόνοιας πραγματικά βοηθάει και αυτούς που έχουν ανάγκη και οι διαδικασίες για την εξασφάλιση αυτής της βοήθειας είναι πολύ απλές.
Η αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης μας έχει οδηγήσει σε συζητήσεις με τον αδερφό μου κατά τις οποίες πραγματικά εκτιμήσαμε την στρατιωτική μας θητεία στην Ελλάδα, όχι απο στρατιωτικής πλευράς, αλλά από την πλευρά της πειθαρχίας και πραγματικά πιστεύω ότι μια θητεία 6 μηνών θα έκανε μεγάλο καλό στην νεολαία, που φαίνεται σαν να της λείπει η πειθαρχία και η εκτίμηση σε πράγματα που δυστυχώς θεωρούνται δεδομένα.

Οικογένεια

Οι οικογενειακές σχέσεις στην τοπική κοινωνία είναι πολύ διαφορετικές σε σχέση με αυτά που έχουμε συνηθίσει. Εγώ θυμάμαι από τότε που ήμουν παιδί και ζούσα στην Αθήνα, ότι ένα παιδάκι θεωρούνταν πολύ άτυχο άν είχε να αντιμετωπίσει ένα διαζύγιο των γονέων του. Εδώ ζούμε σε μια κοινωνία όπου είναι πολύ συνηθισμένο τα παιδάκια να ζούν μέσα σε οικογένειες όπου ο ένας από τους δύο συντρόφους είναι γονέας του παιδιού, μια και οι φυσικοί του γονείς, είτε δεν ήταν ποτέ μαζί, είτε χώρισαν. Και όταν λεω συνηθισμένο, εννοώ ότι περισσότερα από τα μισά παιδιά βρίσκονται σε τέτοιες καταστάσεις. Και έρχομαι στο θέμα της αναθεώρησης των προσωπικών μου ιδεων, οι οποίες βασίζονται στα βιώματα που εγώ έχω, στην κουλτούρα που μεγάλωσα και που φυσικά επηρρεάζουν την κρίση μου... Μήπως είναι καλύτερα τα παιδιά να ζούν σε οικογένειες με ευτυχισμένους (αν και χωρισμένους) γονείς, αντί για μια ζωή σε ένταση και διαφωνίες; Πραγματικά δεν ξέρω... Μια δεμένη, ισχυρή οικογένεια όμως είμαι σίγουρος ότι είναι το καλύτερο πράγμα, αλλά τέτοιες δυστυχώς δεν υπάρχουν πολλές, παρά μόνον οικογένειες μεταναστών ή Μάορι.

 

Αλκοόλ

Και φτάνουμε στο μεγαλύτερο κατά την γνώμη μου πρόβλημα της Νεοζηλανδικής κοινωνίας... το αλκοόλ... Μην έχοντας ζήσει σε άλλη χώρα της Αγγλικής κοινοπολιτείας μου κάνει τεράστια εντύπωση και προκαλεί τόση απέχθεια αυτό το σύνδρομο ασύστολης κατανάλωσης οινοπνευματωδών... κάθε τύπου... Η νεολαία δυστυχώς έχει ώς κύρια μορφή διασκέδασης την έξοδο και κατανάλωση όσου αλκοόλ μπορεί να βρεί. Η διασκέδαση δεν είναι, "να πιούμε για να κάνουμε κέφι" όπως είχαμε συνηθίσει στην Ελλάδα, αλλά μόνο "να βγούμε για να γίνουμε λιώμα", με ότι αυτό συνεπάγεται. Το αποκρουστικό θέαμα αναίσθητων μεθυσμένων στους δρόμους του Auckland δυστυχώς δεν είναι σπάνιο φαινόμενο, κυριώς στο κέντρο της πόλης. Λόγω δουλειάς, έχει χρειαστεί να κάνω κάποια γυρίσματα σε μπάρ του κέντρου βραδυνές ώρες και αυτό που ένιωθα ήταν κυρίως ένας φόβος από την κυριαρχία του αλκοόλ η οποία έχει ρίξει όλες τις ηθικές αναστολές και έχει κάνει όλους να είναι ικανοί για όλα. Σε μια ευχάριστη νότα όμως, την ισσοροπία καταφέρνει να κρατήσει η αστυνομία, η οποία έχει πολύ ισχυρή παρουσία σε αυτές τις περιοχές, και αστυνομεύει εκτός από την συμπεριφορά των "εξοδούχων", την συμπεριφορά των μαγαζιών, τα οποία πρέπει να είναι πολύ προσεκτικά στο ποιούς ποτίζουν μια και οι άδειες δίνονται κάτω από πολύ αυστηρούς όρους και εδώ "φακελάκι" δεν περνάει... Είναι γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος των πόρων που διαθέτει η αστυνομία και η υγεία (νοσοκομεία, ασθενοφόρα), την Παρασκευή το βράδυ καταναλώνεται από μεθυσμένους.
Τις προάλες μέχρι και το αστυνομικό ελικόπτερο επιστρατεύτηκε να βρεί μια γυναίκα που φώναζε βοήθεια σε ένα πάρκο, μέσα στη νύχτα, μόνο και μόνο να διαπτιστωθεί τελικά ότι ήταν μεθυσμένη. Το κράτος δαπανά πολλά χρήματα σε διαφημιστικά μηνύματα, σε μια προσπάθεια αποφυγής αυτής της συμπεριφοράς (πχ http://www.likeadrink.org.nz/ ), όμως η βιομηχανία είναι και αυτή πολύ ισχυρή και επηρρεάζει τις πολιτικές αποφάσεις σε όφελός της. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πρόσφατη ψηφοφορία στην βουλή για το ανέβασμα του ορίου ηλικίας πάνω από την οποία θα επιτρέπεται η πώληση αλκοολούχων ποτών, από τα 18 στα 20 έτη, και η οποία καταψηφίστηκε μέσα σε μια γενική κατακραυγή των πολιτικών και των συμφερόντων που τους οδήγησαν σε αυτή την απόφαση. (http://www.nzherald.co.nz/nz/news/article.cfm?c_id=1&objectid=10853482)
 Οι συμμορίες. Κάτι που ποτέ δεν είχα σκεφτεί στην Ελλάδα. Συμμορίες. Όχι όμως σε κάποια κακόφημη συνοικία της μεγαλούπολης, αλλά σε ολόκληρες πόλεις και χωριά. Υπάρχουν πόλεις, κυρίως στα ανατολικά του βόρειου νησιού, όπου οι ντόπιες συμμορίες είναι πανίσχυρες και έχουν μεγάλη εξουσία, ενώ τα ονόματα "Hells Angels" και "Mongrel Mob" φιγουράρουν αρκετά συχνά στον ντόπιο τύπο.
Και για το τέλος άφησα ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα, αυτό των αυτοκτονιών. Η Νέα Ζηλανδία έχει ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά αυτοκτονιών από νέους παγκοσμίως. Δεν γνωρίζω γιατί, δεν έχω ψάξει το ζήτημα, αλλά μεγαλώνοντας 3 παιδιά δεν μπορώ να πώ ότι δεν με φοβίζει. Είναι το κλίμα; Είναι η οικογένεια; Είναι η κοινωνία; Δεν ξέρω, οι θεωρίες είναι πολλές, αλλά το πρόβλημα υφίσταται, και από ότι γνωρίζω δεν έχει ελλατωθεί. http://www.headspace.org.nz/young-people/suicide.htm

Δεν θέλω να φανεί ότι κατηγορώ την Νέα Ζηλανδία, αφού πραγματικά την αγαπάω και την έχω κάνει σπίτι μου εδώ και τρία χρόνια. Είναι όμως δίκαιο να παρουσιάζουμε όλες τις όψεις μιας χώρας που ναι μεν ψηφίστηκε ώς 3η παγκοσμίως σε ποιότητα ζωής (το Auckland συγκεκριμένα), αλλά ώς σύγχρονη κοινωνία δυστυχώς αντιμετωπίζει και αυτή τα προβλήματά της.

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012

28η Οκτωβρίου 2012

Βασικα... 27η για την ακρίβεια και όπως υποσχέθηκα στο προηγούμενο post θα παραθέσω τις απόψεις μου και μερικές φωτογραφίες από την διοργάνωση της γιορτής της επετείου της 28ης Οκτωβρίου, από την Ελληνική κοινότητα του Auckland.

Μέχρι φέτος η Ελληνική κοινότητα είχε την τάση να γιορτάζει τις εθνικές επετείους με ένα τρόπο πεπαλαιωμένο, που εκτός από το φαγητό και τον χορό που επακολουθούσε κατά τα άλλα θύμιζε σχολική γιορτή της δεκαετίας του '80. Το μοτίβο αυτό δεν το κατακρίνω, καθώς εξέφραζε τους ανθρώπους που βρίσκονται εδώ πολλά χρόνια και αυτό τους θύμιζε την Ελλάδα που άφησαν και την Ελλάδα όπως την θυμούνται. Όμως τις νέες γενιές μεταναστών που έρχονται από την Ελλάδα δεν τις εκφράζει και άν δεν επέλθει μια αλλαγή, όλοι οι νέοι μετανάστες δεν θα έχουν κανένα ενδιαφέρον να ασχοληθούν με τα κοινά της Ελληνικής κοινότητας. Έτσι, φέτος υπήρξε μια φρέσκια ανάσα, τροφοδοτημένη από τις νέες ιδέες του Ηλία του δάσκαλου, του Γιώργου, του Θοδωρή και φυσικά του πάντα νέου στην καρδιά επίτιμου προξένου της Ελλάδας στο Aucland Κυρίου Πετούση (δεν τον λέω Νίκο όσο και άν το το απαιτεί!), μεταξύ άλλων που ίσως δεν γνωρίζω και δεν θυμάμαι αυτή την στιγμή.

Για πρώτη φορά στα πρόσφατα χρονικά της Ελληνικής κοινότητας, δεν υπήρχε τίμημα εισόδου για τα μέλη της κοινότητας, κάτι που βοήθησε στην συγκέντρωση αρκετά μεγάλου αριθμού παρευρισκομένων. Το κάλεσμα στην γιορτή ήταν για τις 7.00μμ και περιελάμβανε ένα μικρό επετειακό κομμάτι, φαγητό, και μετά φυσικά... χορό! Στην Νέα Ζηλανδία είναι το σύνηθες να τρώμε το βασικό γεύμα της ημέρας περίπου στις 6.00, οπότε μόλις φτάσαμε είμασταν αρκετά πεινασμένοι και το κομμάτι που άνοιξε την εκδήλωση ήταν το φαγητό. Ένας μπουφές που αποτελείτο από πιάτα που είχαμε όλοι φέρει και που, όπως συνηθίζεται σε Ελληνικά γλέντια, ήταν περισσότερο από πλούσιος, ενώ δεν έλειπε και το Ελληνικό κρασί σε ποικιλίες που δεν υπάρχουν στην Νέα Ζηλανδία, όπως Ασύρτικο και Μαλαγουζιά από την Taste Greece (www.tastegreece.co.nz).





Μετά το πλούσιο φαγητό λοιπόν επακολούθησε το επετειακό κομμάτι της εκδήλωσης το οποίο άνοιξε με ένα μικρό σκετσάκι με πρωταγωνιστές τον κύριο πρόξενο ώς Ιωάννη Μεταξά και τον Θοδωρή ώς τον πρέσβη της Ιταλίας Εμανουέλε Γκράτσι που παραδίδει το τελεσίγραφο στις 3.00πμ. Επακολούθησε ανάγνωση ποιημάτων του Οδυσσέα Ελύτη και προβολή video και φωτογραφιών με επετειακό επριεχόμενο. Σε γενικές γραμμές θεωρώ ότι ήταν μια πολύ επιτυχημένη ενέργεια, με αποκορύφωμα την προβολή της ζωντανής εκτέλεσης του "Ένα το χελιδόνι" (http://www.youtube.com/watch?v=_QVbC0ZeKu4), η οποία βρήκε όσους γνωρίζουν τους στίχους να το σιγοτραγουδάνε, σε επίπεδο μάλιστα που οι μη Ελληνόφωνοι που παρεβρίσκονταν νόμιζαν ότι πρόκειται για τον εθνικό μας ύμνο. Κάποιοι μάλιστα, ανάμεσά τους και ο υποφαινόμενος, δεν συγκράτησαν τα δάκρυά τους...  Άν θα μπορούσα να συστήσω μια διόρθωση για την επόμενη φορά, αυτή θα ήταν να γίνει μια καλύτερη μετάφραση για τους παρευρισκομένους που δεν μιλούσαν Ελληνικά, μια και ένας από τους βασικούς λόγους όλης της γιορτής είναι να ενσωματώσουμε και να εκπαιδεύσουμε αυτό τον κόσμο που ενδιαφέρεται να μάθει για την ιστορία και τον πολιτισμό της Ελλάδας. Προς αυτή την κατεύθυνση, και επειδή τα λόγια είναι φτηνά, δεσμεύομαι να βοηθήσω και εγώ την επόμενη φορά, μια και τα παιδιά ξοδέψανε πολύ χρόνο και καταβάλλανε πολύ κόπο για να μας παρουσιάσουν αυτό το αποτέλεσμα.

Και μετά την συγκίνηση... ΧΟΡΟΣ. Ο Theo με την ορχήστρα του "Sounds of Greece" (http://www.soundsofgreece.co.nz/) πήραν τα μικρόφωνα και άρχισε το γλέντι μέχρι τα μεσάνυχτα. Πολύς χορός και τραγούδια παλιά και νέα έδωσαν άλλο ένα τόνο Ελλάδας στην καρδιά του Auckland.

Και του χρόνου!

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

Προσοχή, προσοχή!

Θα ήθελα να συνεχίσω την ιστορία της μετανάστευσής μας εδώ, αλλά κάποια πρόσφατα γεγονότα με έκαναν να σκεφτώ ένα πιο χρήσιμο post για τους αναγνώστες αυτού του blog. Αφορμή λοιπόν, είναι η δύσκολη θέση στην οποία έχουν περιέλθει δύο Ελληνικές οικογένειες που μετανάστευσαν πρόσφατα στο Auckland. Καταστάσεις που ούτε και εμείς που ζούμε εδώ δεν είχαμε προβλέψει, τους έχουν φέρει στα όρια της νομιμότητας παραμονής και άρα της απόγνωσης.
Θα ήθελα να πω λοιπόν ΠΡΟΣΟΧΗ. Η μετανάστευση δεν είναι εύκολο πράγμα και η νομοθεσία της Νέας Ζηλανδίας είναι πολύ αυστηρή. Δυστυχώς οι πιθανότητες για κάποιον Έλληνα να μπορέσει να μεταναστεύσει εδώ δεν είναι πολύ μεγάλες, εκτός άν το επάγγελμά του βρίσκεται στην λίστα με τα επαγγέλματα που υπάρχει έλλειψη. Ακόμη, το κόστος του όλου εγχειρήματος είναι πολύ μεγάλο, καθώς τα εισιτήρια, η οικοσκευή, το νοίκι, και όλα τα άλλα έξοδα, μαζεύονται σε μια περίοδο που δεν υπάρχει έσοδο. Και έτσι άν η εργασία δεν είναι εξασφαλισμένη, το οικονομικό αδιέξοδο είναι περισσότερο από πιθανό. Για αρχή, πιστεύω ότι τα παρακάτω βήματα μπορούν να βοηθήσουν στην αποφυγή δυσάρεστων εκπλήξεων.

Αν έχετε μελετήσει την χώρα και πιστεύετε ότι οι ευκαιρίες είναι πολύ περισσότερες εδώ από ότι στην Ελλάδα, η πρώτη κίνηση κατά την γνώμη μου είναι να επικοινωνήσετε με την πρεσβεία της Νέας Ζηλανδίας στην Ρώμη - www.nzembassy.com/italy/about-embassy/contact-us -  και να τους γνωστοποιήσετε τις προθέσεις σας. Ακόμη, ολόκληρη η μεταναστευτική νομοθεσία, με παραδείγματα και βοηθήματα βρίσκεται στο www.immigration.org.nz , ένα site που αποτελεί βασικό εργαλείο για ένα τέτοιο εγχείρημα. Πολλοί έχουν απευθυνθεί και σε ιδιωτικά γραφεία (immigration consultants) τα οποία μπορούν πράγματι να βοηθήσουν, αλλά οι υπηρεσίες τους έρχονται με μεγάλο κόστος και δεν μπορούν να εγγυηθούν το επιθυμητό αποτέλεσμα, ασχέτως άν κάποιες φορές -ψευδώς- το κάνουν. Κάποιοι έχουν δοκιμάσει να επικοινωνήσουν και να ζητήσουν βοήθεια από την Ελληνική κοινότητα, ή ακόμη απο Έλληνες που ήδη διαμένουν εδώ, αλλά δυστυχώς δεν την βρήκαν. Αυτό όχι γιατί δεν υπάρχει η διάθεση, ίσα ίσα που είναι προς το συμφέρον όλων να έχουμε μια μεγάλη Ελληνική παρουσία στην πόλη, αλλά γιατί η νομοθεσία είναι πολύ συγκεκριμένη και αυστηρή και τα περιθώρια "βοήθειας" μηδαμινά. Η μόνη μορφή βοήθειας που μπορεί να δοθεί είναι πληροφοριακού τύπου και έτσι ενθαρύνω όσους θέλουν είτε να επικοινωνήσουν με την Ελληνική κοινότητα, είτε απλά να ενημερωθούν ακούγοντας την Ελληνική ραδιοφωνική εκπομπή από το Auckland στα link που βρίσκονται παραπλεύρως του blog.

Γιορτή της 28ης Οκτωβρίου σήμερα και ακούμε ότι θα γίνουν νέα πράγματα στην κοινότητα, πιο φρέσκα. Δεσμεύομαι να γράψω εντυπώσεις!

Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012

Επικαιρότητα...

Συγγνώμη για την καθυστέρηση παιδια, το έγραψα και ξέχασα να το δημοσιεύσω... :)

Η ιστορία μπορεί και να καταντήσει βαρετή.... Έτσι αποφάσισα να βάλω και μια δόση επικαιρότητας και καθημερινότητας σε αυτό το Blog. Τα νέα μας λοιπόν...
Όπως ίσως συνηθίζεται και νομίζω οι περισσότεροι θα θεωρήσετε ότι είναι φυσιολογικό, οι Έλληνες εδώ στο Auckland προσπαθούμε να βρισκόμαστε και να κάνουμε παρέα όσο γίνεται πιο συχνά. Αρκετές οι αφορμές ευτυχώς τώρα τελευταία. Να αρχίσω από την προηγούμενη εβδομάδα, όπου ο φίλος Κώστας με τη Σάρα, με αφορμή τα γενέθλιά του, φρόντισε να οργανώσει μια βραδυά όπου σχεδόν όλοι οι νεοφερμένοι στο Auckland είχαν την ευκαιρία να συναντηθούν και να ανταλλάξουν απόψεις, πληροφορίες , ιδέες και φυσικά να ρίξουν πολύ γέλιο... -Να'σαι καλά για αυτό Χριστίνα!!!!
Έχουμε ήδη 2 νέες Ελληνικές οικογένειες που έχουν μετακομίσει στο Auckland και από ότι ακούμε, αυτό είναι μόνο η αρχή, καθώς οι ευκαιρίες για ειδικευμένους επαγγελματίες εδώ είναι πολύ περισσότερες από την Ελλάδα αυτή την στιγμή.
Επόμενη συνάντηση της γνωστής πλέον Ελληνικής παρέας του Auckland πραγματοποιήθηκε χθές το βράδυ στο Μama Rosa, στο Kohimarama, όπου δουλεύει ο Κώστας. Όπως φαίνεται και από την φωτογραφία, η παρέα πολύ καλή και γενικά το κλίμα θύμιζε Ελλάδα. Σπάνιο να μπαίνεις σε μαγαζί και να ακούς τις φωνές, τα γέλια και γενικά την ατμόσφαιρα της "παρέας" που είχαμε συνηθίσει στην Ελλάδα... Στην υγειά μας παιδιά και πάντα τέτοια... !!!

Και κάτι που έχω παραλείψει να αναφέρω σε αυτό το blog, αλλά θα προσπαθήσω να το βάλω και σε link, είναι η Ελληνική εκπομπή του Δημήτρη και της Μαρίας (και οι δυο στην παραπάνω φωτογραφία) στον ραδιοφωνικό σταθμό Planet Fm του Auckland. Για όποιον ενδιαφέρεται η διεύθυνση είναι http://planetaudio.org.nz/greekvoiceofauckland και οι ώρες εκπομπής, κάθε Σάββατο πρωί, 10:45-12:00 ώρα Νέας Ζηλανδίας.